Ruïne.

en toen werd dat hart
onbewoonbaar verklaard
een ruïne is wat rest
smeulende puinhopen

en wolken zweven af en aan
in mistige slierten
langs een bleke maan
afwisselen en reizen, ver
en nooit of te nimmer
komen ze er

een verlaten toren
de roep van de verte
vergeten - een uil
te horen.

lantaarn.

meisjes in het donker

met een lantaarn in hun hand

om hun donker te verlichten

-

echo's in de nacht

tranen in het duister

wie is het die fluistert?

en wie wordt

zo innig verwacht?

-

meisjes worden dichters

de dichters die willen vliegen

-

maar waar is in de kille hoogte

ruimte voor een lantaarn

om hun donker te verlichten?

Water.

wat als waar we wonen
ineens water wordt
we alleen onder luid applaus
prachtig verdrinken
in de diepste diepten
zomaar verzinken?

wat mooi, zeggen de mensen
doe dat nog eens - ach, toe
ze hebben wonderlijke wensen
ze zijn nog lang niet moe

en zo verdrinken we
keer op keer.
al de mensen kijken toe
verveling kennen ze niet meer.

Kuil.

iemand holt voor me uit

met een schop in zijn hand

en waar ik ook heenga

hij rent door het hele land

blaren op zijn handen

hij graaft

-

en ik

ik val gretig in iedere kuil

die hij zojuist gegraven heeft

Mijn gedachten.

morgen staan al mijn gedachten
in een extra dikke avondkrant
(hun hart klopt vol verwachting,
ze worden beroemd).
hun inkt zal zwart zijn
mensen grijnzen onwennig
weten niet wat ze moeten verwachten

en in mijn hoofd zingt een koor
als in een uitgestorven, lege kerk
galmt het in mijn hoofd
dit is genant. genant.
morgen staan al jouw gedachten
in een extra dikke avondkrant.

en ik zal zeggen
dit, dit zijn mijn gedachten
waren mijn gedachten
waren van mij
alleen van mij
(o, wat zullen ze mij verachten,
wat zijn ze trots, wat zijn ze blij)

en morgen, in zware zwarte rijen
hand in hand
staan ze in de avondkrant.

Pijnlijk gedicht.

pijnlijk pijnlijk
- maar als je
vraagt wat dan
zeg ik niets
tot in lengte van jaren
niets. niets.
woestijnen.

want zwijgen is een regel
uitzonderingen, iets krijgen
regels veranderen - niet toegestaan
allemaal niet toegestaan
verboden.

en ergens diep in een koortsig brein
ontspruit de hoop - desondanks.

De muur.

hoge brede muur

vriendelijk, zo zachtaardig

met liefde gebouwd

-

en iedere keer vlogen we

als vogels verder en hoger

maar iedere keer ook

was daar die muur

verhinderde dat we

te ver vlogen

-

zinderende zon

- stralen, stralen,

worden wegen, klimmen

zullen we - vliegen

verbranden.

-

we zullen denken

wat waren wij.

Aan een tafel..

het was een kring

een kring van ingewijden

als paddestoelen in het bos

mag ik er bij, zei ik, alsjeblieft?

ik zal stil zijn - lief

vertelde op verzoek

mijn verhaal

maar dat was niet goed

jij mag er nog niet bij

aldus het select gezelschap

-

en misschien dan ooit

- als bomen omhelzen

de rivier wandelt

de lucht hierbeneden

en onze aarde zo hoog

-

maar misschien toch nooit

- omdat bomen stilstaan

rivieren stromen

de lucht hierboven

en de aarde zo laag
-

en ergens aan een tafel

wordt gegeten

een vijand kijkt toe.

-

Een gevoel van vroeger. Alleen het laatste stukje is nu soms nog van toepassing. Denk ik.

Feit en fictie.

feit en fictie -
is alles alleen maar
aangepraat
- opgepoetst - neergezet
zorgvuldig, bovenop een oude kast
afgestoft - jarenlang bewaard?

en wanneer iets dan besluit
ik ben geen fictie, ik ben echt
zal niet eindigen in hopeloze romances
manen - rivieren - sterren
wat is er dan nog goed aan
meestal is het ronduit slecht

en wanneer iets nogmaals besluit
ik ben geen fictie, ik ben echt
en eindig in romances
manen - rivieren - sterren
zo weinig tijd altijd
en daarom is het nog steeds slecht

Als ik iets doe..

jezelf een schouderklopje geven kan

jezelf uitmaken voor wat dan ook

jezelf voor je hoofd slaan

maar nooit, nooit

kun je met jezelf gooien

jezelf stukgooien

breken tegen een muur

vergeet dat maar

-

en als je iets doet

doe je het goed

(want als je valt

val je hard).

-

jezelf - jezelf- jezelf

schouderklopjes. een knal

allemaal vol vuur

maar nooit gooien

jouw sterrenhemels boven een muur

-

want als je iets doet

doe je het goed

(en als je valt

val je hard).

-

Dat is onherroepelijk

dat is vallen altijd

de wind.

de dingen die ik ooit wilde weten

kwamen op als vloed, stroomden over

en meteen was ik ze weer vergeten

-

en natuurlijk weet ik wel wanneer de wind waait

dat hij hoger en harder vliegt dan ik

(ik mag niet liegen)

en ik weet het wel wanneer hij uit het oosten waait

dat hij hoger en harder vliegt dan ik

(eigenlijk kan ik nog steeds niet vliegen)

-

niemand weet waar de wind vandaan komt

en waar hij heengaat

want als hij uit het oosten komt

en maar af en toe hier waait

waar wordt die wind dan in de tussentijd

zo zorgvuldig bewaard?

Opstaan.

soms denk ik
na alle theorieën
die ik hoor over wie God zou zijn
wil de echte God opstaan?
maar ik was het vergeten
had er niet meer aan gedacht
dat heeft Hij allang gedaan.

-
Eerder gepost op 'On a moonless night'.

Illusies.

zomaar ineens denk ik
dat illusies transparant zijn
dat ze kunnen vliegen
rennen, zweven
maar bovendien doen ze
in het diepe donker
zo heel veel pijn

en ik ben onwaardig
nooit ben ik onwaardig
altijd ben ik koning
en regeer ik
maar nu.

Nu denk ik
dat illusies transparant zijn
dat ze kunnen vliegen
boven mijn onwaardige hoofd
pak ons dan - pak ons dan
grijp ons, vermorzel ons
wij zijn eindeloos ongrijpbaar.

Zandkastelen.

ik weet wel dat ik een leugenaar ben
alleen maar heel diep vanbinnen
desalniettemin een bedrieger
de beste die ik ken

ik bouw mijn kastelen van zand
laat mezelf kronen
maar op dat strand
kun je helemaal niet wonen

en zo spoelt het kasteel in zee
en zo spoelt de leugenaar,
de bedrieger,
met de bruisende golven mee.

Oorzaak en gevolg.

natuurlijk zijn er regels

van oorzaak en gevolg

nooit terug en

nooit ongedaan

wie weet niet

wat vergaan is

-

de hagel op je hoofd - huh

zeg je - maar de hagel bedoelt

er niets mee.

-

en nog altijd zijn er die regels

van oorzaak en gevolg

(onmogelijke omkeerbaarheid, even)

een slak, achteruit langzaam

de tijd, achteruit, te snel

een slang, kronkelt behoedzaam

het getij, terug, een spel

want wie weet niet

wat vergaan is?

-

en weer aankleden en weer uit

en weer rennen en weer staan

en weer vliegen, zingen, luid

en weer wachten

want wie weet niet

wat vergaan is?

-

Dit was mezelf uitleven in vaagheid. Op je eigen blog mag dat. Daarbuiten kijkt iedereen je raar aan, fronst en besluit dat het de moeite niet waard is.

Alles gaat voorbij.

dan moet je om een hoekje kunnen kijken
zeiden ze vroeger. dat kan niet.
je kunt zoveel zien,
maar om een hoekje kijken kan niet.
onmogelijk en
alles gaat voorbij.

een moment in een café
alleen maar muziek, we zingen mee
hand in hand, met elkaar - voor altijd
zeiden ze vroeger. dat kan niet.
onmogelijk en
alles gaat voorbij.

sneeuw smelt altijd weer
regen tikt telkens neer
zon schijnt keer op keer

dan moet je om een hoekje kunnen kijken
zeiden ze vroeger. dat kan niet.
je kunt zoveel zien,
maar om een hoekje kijken kan niet.
onmogelijk en
alles gaat voorbij.

-
Oudje.

Wie?

Wie heeft van het riviertje
een oceaan gemaakt?
En wie veranderde de zandbak
in een levensgrote woestijn?
-
Ik dacht dat ik voortaan
vooraan zou staan
Maar ik had beter moeten weten
vooraan word je vergeten
sta je uiteindelijk achteraan.

de zeeman.

dronken danst de zeeman

de zeewals op zijn dek

totdat een storm

met hem meewalst

dan breekt hij zijn nek

-

de zee en de storm

weten niet wat treuren is

wat tranen zijn

en bovendien

kennen ze geen pijn

-

en zo samen walsen ze verder

over harten, gebroken harten heen

ze wisten het niet

nu dansen zij alleen.

Dan ik had verwacht.

ik droomde dat ik kon vliegen

met witte wollen vleugels

- en liedjes zong in de lucht

-

en dromen werden druppels

werden regen in de nacht

striemden op straat

vielen op koude mensen neer

op oude mensen

weer. telkens weer.

-

en dromen werden druppels

werden tranen op mijn wang

vielen op straat

striemden in koude harten neer

in oude harten

weer. telkens weer.

het duurt allemaal zo lang.

-

ik droomde dat ik kon vliegen

met witte wollen vleugels

- en liedjes zong in de lucht

ik droomde dat ik kon vliegen

-

toen droomde ik over veren

veel veren. vleugels.

loslaten. en neerstorten.

wat allemaal zachter klonk

dan ik had verwacht.

-

dan ik had verwacht.

de nachtvogel

stijg op, nachtvogel

vlieg in het kille licht

je maan is dichterbij

dan je denkt

-

laat een cello je begeleiden

de wind verlaat je niet

je vleugels vliegen ver

-

vlieg over je verre weiden

zelfs wanneer je niets ziet

is je maan er

-

stijg op, nachtvogel

vlieg in het kille licht

je gaat niet dood

je maan is dichterbij

dan je denkt

De engel.

ik zal engel zijn
dacht de man
zijn grijze haar
lichtte op in de wind
zo graag willen
doet zoveel pijn
als iets niet kan
geen bezwaar
zweven op de wind

de wind waaide
haar bittere kou
zo zou zij zingen
haar hele leven lang

en niemand wist
waar hij vandaan kwam
en waar hij heenging
en waar hij was ontstaan
en hoe hij weer
in ijzige stilte
zou vergaan

de wind waaide
haar bittere kou
zo zou zij zingen
haar hele leven lang

ik zal engel zijn
dacht de man
zijn grijze haar
lichtte op in de wind
ik zal genadig zijn
dacht de wind
tilde hem op
hij woog niet meer
dan een kind.

-
Een bewerking van een gedichtje uit 2008. Is wel heel erg anders geworden, maar soms mag dat :).

De slaapster.

Diep sliep de slaapster
in het grote groene bos
ze droomde drie jaar lang

waarin ze wellicht danste
zweefde over wolken
scheerde langs sterren
dacht dat ze
wel vliegen kon
langs de stralen klimmen kon
regelrecht naar die grote zon

en nu
wie de prins was weet ze niet
of ze hem ooit zal zien,
achternarennen en dansen
weet ze niet
ze weet alleen
dat ze de dingen ziet

wakker worden, niet meer dromen
was het beste
wat de slaapster in het bos
was overkomen.

-
Ik houd van sprookjes. Vooral van Doornroosje. En al helemaal sinds ik 'Brieven aan Doornroosje' van TT heb gelezen. En het briljante is dat soms slaapsters echt wakker worden. Jaren doen ze hun best. Ik moet wakker worden. En wel direct. Mijn droom zou een nachtmerrie worden als ik bleef slapen. Natuurlijk niet. Als je wakker wilt worden lukt dat meestal niet. Maar dan, ineens, uit het niets. Donderslag bij heldere hemel. En eigenlijk is dat soms heel, heel erg goed :).

de vogel.

de hoop is een stervende vogel
kaalgeplukt in een dorstig weiland
zijn veren
glans in zijn oog
zijn herinnering
hij vloog zo hoog

kan niet omhelzen - kon niet
niet praten - nooit, aankijken
kon niet.

kaalgeplukt in een dorstig weiland
zijn veren
glans in zijn oog
zijn herinnering
hij vloog zo hoog
viel zo diep
- we zeiden nog:
niet neerstorten, niet doen

hij deed het toch.

Kan niet meer.

ik klim in mijn kale bomen
zit op een tak, mijn
voeten in de mist

mijn wolken zijn hier
bij mijn tak.
als ik ze vastpak
terwijl ze me omhullen

ik klim in mijn kale bomen
mijn voeten slingeren
heen en weer
ik ben niet voor niets
zo ver gekomen
vallen kan niet meer.

Zie je..

je slaapt.

ik zie je in de sneeuwvlokken
je gezicht in iedere regendruppel
in iedere lantaarnpaal
en iedere vorm van licht
zie ik jouw gezicht

witte winters zijn de beste
sterren in het lantaarnpaallicht
bloemen van ver
dwarrelen - jij kleine ster
bent zo sterk verlicht

ik ben een sneeuwvlok
ik ben een regendruppel
ik ben een oude lantaarn.

mijn slaper
terwijl de wind waait.

Neem me mee..

Een golf, een zee
een leven, twee
dobberende vogel
neem me mee

ik zou wit zijn, opstijgen
vleugels in de wind
neem me mee
ik beloof dat ik zal zwijgen

een golf, een zee
een leven, twee
dobberende vogel
waarom kan ik niet mee?

Andersom.

kelder zolder
en andersom
alles is vandaag andersom
dansen. wolken
zwaaien naar de zon

mijn gedachten spelen
mens. erger. je. niet.
ik erger me voortdurend
niemand die het ziet.

kelder zolder
en andersom
alles is vandaag andersom
dansen. wolken.
zwaaien naar de zon.

Vallende sterren.

geef me je vallende sterren
degene van dichtbij
die van ver - zo ver
geef me je vallende sterren
ik ook van jou. altijd.

en wat als ik dan val
ver val - als ster
als sneeuw, als regen
of gewoon in de kuil
die ik gegraven heb
en altijd van jou.

geef me je vallende sterren
degene van dichtbij
die van ver - zo ver
- van. jou.

geef me je ontelbare sterren.
vergeet ze niet te tellen
altijd en altijd.
ik weet wat hier ontbreekt.

Het moeilijkst.

mijn vijanden zijn mijn meeuwen.
mijn wespen. achterdochtig
achtervolgen ze. nietsontziend.
ben bevroren - verloren
verlaat me niet, mijn vriend.

ze vliegen. maken geluid.
ik kan het horen.
ben nog steeds bevroren
had allang verloren.

- het moeilijkst van alles
is dat onder ogen te zien.

Streep.

heel ver achter mij ligt een streep
de streep van als je hier voorbij gaat
kun je niet meer terug.
en ik weet niet wanneer
die streep getrokken is. wie
dat heeft gedaan. en op welke manier.
streep. kun je ook verdwijnen?

de streep is als een station
als je daar voorbij gaat
kun je niet meer terug.
ik denk dat ik sliep
het station voorbij. en iedere keer
denk ik: het was echt een treinongeluk,
als treinen langsrazen. alsof ze ontploffen
middenin mijn station. bestaat mijn station nog?
mijn streep? of is hij uitgewist en bestaat hij alleen
diep vanbinnen. en kan ik desondanks niet meer
terug?

de vlindertuin.

ik wil grip krijgen op mijn gedachten
- je krijgt ons niet, nooit - je kunt hoog vliegen,
laag, duikvluchten maken, een reuzenet
je krijgt ons niet.
ik zal ze krijgen.

mijn hoofd is een vlindertuin
mijn gedachten de vlinders
veelkleurige felle vlinders
mijn rupsen eten mijn bladeren
mijn cocons wachten af
mijn bloemen zijn onzichtbaar
bezet, bezet
alleen maar overal vlinders.

mijn hoofd is een vlindertuin
mijn gedachten de vlinders
ontelbare felle vlinders

ik wil grip krijgen op mijn vlinders
- je krijgt ons niet, nooit - je kunt hoog vliegen,
laag, duikvluchten maken, een reuzenet
je krijgt ons niet.
ik zal ze krijgen.
ze vangen. ze vastprikken op mijn plank.
kijk. dat waren mijn gedachten. ik heb ze overwonnen
mijn vlinders zijn de allersnelste
en toch zal ik ze krijgen.

Haat mij en vergeet mij.

haat mij en vergeet mij
dit is een bevel

pluk je bloemen en vergeet mij
bouw je leven en haat mij
schrijf je brieven en vergeet mij
zing je liedjes en haat mij
dit is een bevel

vlieg maar ver, ver weg
haat mij en vergeet mij
dit is een bevel

Proost.

Proost op het sarcasme
wat hoogtij viert
Proost op de slinger
die de boel versiert
Proost op de woorden
zo goed zo kwaad
Proost.

Proost op de kerkklokken
omdraaien in bed
Proost op de oude sokken
klaargezet

Proost op de brieven
kapotgelezen als ze zijn
Proost op de dieven
hartenbrekers, groot en klein
Proost op het leven
zo goed zo kwaad
Proost.

Proost op dronkenschap.
Proost op wijn.
Voor jou, dappere
held. Proost zal het zijn.

-
Wilde een proost-gedichtje schrijven toen ik 'Here's to you' van Brooke Fraser luisterde. Eigenlijk moet het veel sarcastischer worden (soms is sarcastisch zijn veel leuker dan gewoon aardig zijn).

Iets beters te doen.

dit zou zo niet moeten zijn
ik wil je ontmoeten als de aarde
en de zon
en de maan

maar jij - jij hebt wel iets beters te doen
altijd en altijd iets beters te doen
wat kan er beter zijn dan tot het einde van
de tijd ontmoeten. als de aarde en de zon
en de maan.

jij - jij hebt geen tijd
altijd en altijd geen tijd
en er is niets beters dan jou ontmoeten
tot het einde van de tijd
als de aarde en de zon
en de maan.

- doe je ogen maar dicht.
zelfs als je iets beters te doen hebt
zelfs als je geen tijd hebt
ik zal je dwingen
zal slaapliedjes voor je zingen.

zon onder zonder

dans terwijl je vlieger de zon zoekt
kom, kom hier
beweeg, beweeg - wakker word
je nooit.

zing terwijl je danst, kus de zon
de zoon - kom, hier
beweeg - word wakker

maan op en zon onder zonder
je ogen gesloten. de dag verdwijnt
over de rand waar de nacht verschijnt
licht in je ogen is bijzonder

Vliegen zo ver.

mijn vleugels vliegen zo ver
ik hou ze haast niet bij

ik was een vogel
dacht ik
ik wilde zingen
dacht ik
ik wilde alleen maar
in de wolken zijn
harten veroveren
in die wolken
dacht ik

mijn vleugels vliegen zo ver
ik hou ze haast niet bij

ik was een vogel
dacht ik
ik had vleugels
dacht ik
ik wilde alleen maar
in de wolken zijn
harten veroveren
in die wolken
dacht ik

ik vreesde
alsof mijn leven ervan afhing
mijn vleugels vlogen zo ver
ik hield ze haast niet bij
was het maar waar
was ik.

de potentiëlen.

ze staan daar
op een rijtje,

de één zwart,
de ander nog zwarter.

dat aan te mogen zien,
verblijdt je

ze zijn de potentiëlen

de mogelijkheden spatten van hen af als

water wat opspat als ze spelen

in zwart, ze gooien over
ze staan daar

aan de kant van woelig water,

sommigen waren op tijd,
anderen komen later,

de rest zie je niet.

ze zijn de potentiëlen

de mogelijkheden worden met hen

de grond ingeboord.
het kan ze helemaal niets schelen

ze lachen alleen maar
kijken een beetje verstoord.

daar sta je dan, als derde
in het spel voor twee
in zwart, ze gooien over,
jij hoort er niet bij
jij doet niet mee.

-

Een oudje alweer. Een beetje aangepast.

Op zoek naar porselein.

toen werd ik de olifant
vanbuiten zo groot
vanbinnen zo klein
sjok door het zand
op zoek naar porselein

mijn slurf verzandt
in een eindeloze discussie
mijn poot strandt
donderend als percussie

de kast, kapot
zo mooi gestampt door mij
dat is zijn lot
dat maakt mij blij

het porselein, stukjes
prachtig vernield door mij
dat zijn de gelukjes
ze maken mij blij

ik ben de olifant
vanbuiten zo groot
vanbinnen zo klein
sjok door het zand
op zoek naar porselein.

Af en toe.

Ik houd van de dingen
die ik niet begrijp
de talen de ritmes het leven
af en toe.

Ik houd van die dingen
van weemoed van complexiteit
van onvatbare teksten
van willen vliegen en de onmogelijkheid
af en toe.

Ik houd van die dingen
van bitterzoet van houden van
van de besten
van willen dansen en de onmogelijkheid
af en toe.

Ik houd van de dingen
die ik niet begrijp
de talen de ritmes het leven
af en toe.

Harvest.

zonnebloemen oogsten
zonder de zon onder
zonder de maan op
zonnebloemen op
een avond in de herfst.

..and in the silence that remains
sounds the ever enduring refrain
it used to be a feeling
but now it's public domain

zonnebloemen oogsten
zonder schoenen onder
zonder hoed op
zonnebloemen op
een avond in de herfst.

the moon is distant and lost
an empty place is ready for frost

..and in the silence that remains
sounds the ever enduring refrain
it used to be a feeling
but now it's public domain
it used to be a feeling
but now it's public domain.


-
Niet iedereen hoeft alles van je te weten. Dat is de moraal van dit verhaal. Helaas werd het niet zo mooi als ik 'm in zijn geheel in het Engels schreef. Dus. Misschien ooit!

de vraag

de mist zweeft weg
de zon
blad cirkelt
regen tegen het raam
waterspiegels
luchtballon

en de vraag is altijd weer
is de vorige herfst dood gegaan
nieuwe herfst. pasgeboren.
of in slaap gevallen
en weer opgestaan?

Een plaats om je te verstoppen.

Je bent ondefinieerbaar
je speelt al die lange
jaren al op je oude gitaar
je zoekt een plaats om je
te verstoppen waar niemand
je vinden kan, behalve jijzelf
altijd jijzelf alleen, zelfs jijzelf niet altijd
en af en toe is het de wind
die je heel, heel even vindt.
-

je bent een wonder
je bent al die lange
jaren al zo ontzettend bijzonder
je zoekt een plaats om je
te verstoppen waar niemand
je vinden kan, behalve jijzelf
altijd jijzelf alleen, zelfs jijzelf niet altijd,
en af en toe is het de wind
die je heel, heel even vindt.
-
en de jaren komen en terwijl ze
komen gaan ze alweer
en jij blijft wonder, bijzonder
ondefinieerbaar, met je gitaar
keer op keer.
terwijl je zoekt naar die plaats om je
te verstoppen waar niemand
je vinden kan, behalve jijzelf
altijd jijzelf alleen, zelfs jijzelf niet altijd
en af en toe is het de wind
die je heel, heel even vindt.

Het beste.

we hebben het beste
voor het laatst bewaard

de zon die opkomt
de maan die vertrekt
dat ging voorbij.

liefdesliedjes op de radio
een bloem bestoven
ook dat ging voorbij.

sterren, suiker
sneeuw en lantaarnpalen
dansen, vuur en rennen
de zee, water en zomer
winter, de regen
alles ging voorbij.

en toen kwam jij.
we hebben echt het beste
voor het laatst bewaard.

Dwarrelen.

Ik kan alleen maar dwarrelen
Omhoog en naar beneden
dwarrelen. Dat ben ik
ik voel niets - nooit
dwarrel alleen.

Ik dwarrel in de ruimte
in de diepste zee
Ik dwarrel
en neem je altijd mee

Bitterzoet.

Ik dwarrel tussen sterren
tussen het koraal
Ik dwarrel
terwijl ik altijd verdwaal

Ik kan alleen maar dwarrelen
Omhoog en naar beneden
dwarrelen. Dat ben ik.

Hoe het meestal gaat.

hoe het meestal gaat
is dat de één nadenkt
hoe hij het de ander
zal zeggen

zal zeggen hoeveel
en dat hij altijd
zonder ophouden

eindelijk verzamelt hij moed
en zoals meestal gaat het
in één keer goed

de ander zal antwoorden
en altijd
zonder ophouden

dat is hoe het meestal gaat.
zo makkelijk.

Toen was er één
die nadacht hoe de ander
het horen moest

zou zeggen hoeveel
altijd
zonder ophouden
zwijgt stil.

Zoals Sartre zei..

Zoals Sartre zei
de hel dat zijn de anderen
de anderen voor mij
zo zeg ik zoals hij zei
een hel dat zijn anderen
anderen voor mij.

Zoals Sartre zei
de hel dat zijn de anderen
de anderen voor mij
zo zeg ik zoals hij zei
een hel dat zijn anderen
anderen en jij.

Zoals Sartre zei
de hel dat zijn de anderen
de anderen voor mij
zo zeg ik zoals hij zei
een hel dat zijn anderen
ik voor anderen
anderen voor mij.

-
Ik ben geen existentialist. Laten we dat even vooropstellen. Ik denk alleen dat we elkaar het leven ongelofelijk zuur kunnen maken. (Hel is dan weer erg overdreven, maar uiteindelijk denk ik dat hel ook inhoudt dat je aan jezelf overgeleverd bent - zonder enige persoon om je te troosten, alleen maar personen om je te kwellen - wat hier op aarde misschien wel lijkt te bestaan, maar alleen volgens onze visie. Meestal is er nog iemand die van ons houdt. In werkelijkheid kan het altijd erger). Omdat ik niet geloof dat 'de hel' de anderen zijn (want 'de hel' is het gruwelijkste wat bestaat) heb ik er 'een hel' van gemaakt. En zelfs dat was dus uitermate overdreven. Ik twijfel zelfs of je het zo mag zeggen - maar Sartres uitspraak fascineerde me toch! - en nee, ik moet geen filosoof worden. Dat weet ik ook.

Niet doen.

Niet doen
niet niet doen
lach, speel, zinderende hitte
brandende zon
maar niet doen
niet niet doen

slaap maar
zing slaapliedjes, zing jezelf in slaap
slaap maar met limonade
in je mondhoeken, opgedroogd
slaap maar
stil. Lach, speel, zinderende hitte
brandende zon
maar niet doen
niet niet doen.

Playing Providence.

Ik spot met mezelf - altijd
Ik weet zo goed zo onverbeterlijk
hoe alles moet. Hoe alles zal zijn
Mijn puzzelstukjes passen altijd.

En dan denk ik dat een plus een
altijd twee is. Dat denk ik
hoe dan ook.
En dan denk ik dat één gevoel
de hele zee is.
Dat denk ik
hoe dan ook.

Ik spot met mezelf - altijd
Ik weet zo goed zo onverbeterlijk
hoe alles moet. Hoe alles zal zijn
Mijn puzzelstukjes passen altijd

Continu verboden fruit eten,
Dat is het.
Denken dat een plus een
altijd twee is.
Dat een gevoel
de hele zee is
Dat denk ik
hoe dan ook.
mineur, mineur.

Dromen.

Dromen
Gratis af te halen
handen op elkaar
STOP!
Dromen

De dichter wordt opgesloten in een kast
terwijl de schilder droomt met zijn kwast
zelden.

De dichter is niet van belang
de zanger streelt zijn ego met zijn zang
zelden.

Dromen.
Gratis af te halen
Zelden waar.
Ik vergeet niets.
Droom altijd.

-
Sommige dingen moeten stoppen. Dat moet gewoon!

Geliefd.

Wil worden weggeblazen
Wil vliegen. Hoog.

Wil geliefd zijn.
Altijd maar weer
geliefd.

Wil alles. Krijg
dat niet.

Wil worden weggeblazen
Wil vliegen. Hoog.

Maar niet vallen.
Wind. Houd me vast.
Ik wil vliegen.

In nachtmerries ben ik vederlicht
terwijl ik steeds gedichtjes dicht
word opgetild door de wind
zachtjes zweef. Als een kind.
En dan stort ik neer, zo vederlicht
terwijl ik nog steeds gedichtjes dicht

Wil helemaal niet worden weggeblazen.
Wil niet vliegen. Ook niet hoog.

Wil wel geliefd zijn.
Altijd maar weer
geliefd.