hoog danste hij op zijn koord
de wolken een deken
van bang zijn, vallen
had hij nog nooit gehoord
o wankel leven
en mijn moeder was
zijn dochter en
mijn oma was
zijn vrouw
wankel leven
en voortdurende strijd
blijven dansen lukte maar even
zo danste hij, toen viel hij
door de wolken
en was het touw kwijt
en mijn moeder was
zijn dochter en
mijn oma was
zijn vrouw
toen hij het touw
uit het oog verloor
nam het na enige tijd
tergend langzaam
adembenemend wraak
niemand weet dit
(regels van oorzaak
en van gevolg)
maar touwen doen dat
nog veel te vaak.
-
Sommige dingen zijn zo taboe en niet bespreekbaar. Toch weet ik inmiddels met een béétje kennis van een hoop psychiatrische aandoeningen wat mensen zichzelf aan kunnen doen. Gelukkig begrijp ik dat niet. Bovenstaande is iets uit een heel ver voor mijn tijd verleden, vandaar dat ik er redelijk makkelijk iets over schrijf - wel met enige aarzeling vanwege het taboe.. ik hoop in ieder geval dat het niet te schokkend of confronterend of iets is. (Maar er bestaan wel meer schokkende gedichten natuurlijk).
