doornstruiken

waarom geen watervallen

muren en doornstruiken?

 nooit is het voor niets

zij en hij maar nu niet
wij misschien nooit

wat zij niet weet
wat hij niet weet

en de kleur is
er is nog geen kleur
nog nooit is het voor niets

geweest

de man, een zwaard
door de doornstruiken
waarachter de draak wacht,

muren, het slapende meisje

dus toch watervallen
muren en doornstruiken

Ze lachen me uit.

ze lachen me uit
zeggen dat ik verdwaald ben
en daarom nemen ze me mee
sluiten me op - de sleutel is weg
ik kan er niet uit

of jij niet
want het is het verhaal van
harten en verdwalen in doolhoven daarin.
en altijd al weten: verdwalen heeft helemaal geen zin.
altijd en eeuwig weer
desondanks.

(niemand is welkom. woedend
draaien we rond. worden we oud.
lopen we gebogen en groeien krom).

en zo eeuwig en eindeloos
dwalen we rond in harten en doolhoven daarin
terwijl we weten: verdwalen heeft helemaal geen zin
daar waar we er toedoen
komen we er niet in 
en nog steeds altijd en eeuwig weer
desondanks
want je weet maar nooit.

en daarom nemen ze me mee
sluiten me op - de sleutel is weg
ik kan er niet uit.

Ik dacht dat

ik dacht
dat je het zou
willen weten

maar de woorden
zijn me zo-even
ontschoten
mijn logica komt
altijd uit
en daarom had ik
besloten

maar besluiten
dwarrelen als
as in de wind

en ik dacht
dat je het zou
willen weten

vergeet het maar
mijn logica
is niet altijd waar.

Zorgvuldig en met liefde.

zorgvuldig
en met liefde
zijn de muren van jericho
om je hart gebouwd
ik heb geen bazuin,
kan niet eindeloos rondjes
lopen. en ik heb het koud.


ik bouw mijn
eigen steden verderop.
bovenop een heuveltop. 
of, nog veel liever,
op het zachte zand
van het onvaste strand.


en nu wiebelt en spoelt
mijn stad zorgvuldig
en met liefde
met woeste golven mee


terwijl jouw muren
je eindeloos beschermen
ze weten niet wat de zee is
wat golven zijn. jij nog wel
jouw muren voorkomen
denk ik alleen maar
heel veel nieuwe pijn.

Dat je bang bent.

de mensen willen niet

dat je bang bent

 

wees maar groot

klein - het allerlangst

maar het allerbangst

is het laatste

wat je mag zijn.

 

de mensen willen niet

dat je bang bent

 

voor zichzelf.

Ontkennen.

ik ontken

de dagen aan elkaar

(misschien ontken ik

zelfs wel dat

ik niet droom

en echt besta).
 

ontkennen wat je voelt

want wie ik

verbeelding - illusies

en dingen

die je eigenlijk

niet wilt zeggen

en wel bedoelt
 

ik.

degene die met stomheid

geslagen is.

weet wel wat wachten is.

klimmen.

omlaagdonderen
(en weer opstaan)

wie. ik?

Spelletje.

ik wil niet meer twijfelen

nu al niet meer

want ik weet dat

ik altijd alles pas zeker weet

als het geen zin meer heeft

als het te laat is.

 

ik voel ik voel

wat jij niet voelt

herfstkleuren

in een tapijt op de grond

(gesneuveld blad)

ik voel ik voel

bladeren dartelen

uren dagen in het rond

 

en ik weet dat ik

altijd alles pas zeker weet

als het geen zin meer heeft

als het te laat is.

 

ik twijfel al niet meer

ik voel ik voel

wat jij

 

 

wat een stom spelletje is het ook.

Twijfelen.

eeuwig twijfelen

een knusse haard

in een onveilig huis

als het stormt

hagel, regen

maar niet op je hoofd

(denk je)

in je eeuwige onveilige

twijfelschuilplaats

en je denkt dat je

niet bang bent

dat je bijna nooit

bang bent

maar niemand is

banger dan jij

in je eeuwige

zogenaamd veilige

twijfelschuilplaats.

 

--

'Ik twijfel dus ik besta'

de liefde en de zonde.

het is met de liefde

als met de zonde

hetgene

degene

wat of wie ik

wil doe ik niet

krijg ik niet

en hetgene

degene

wat of wie ik

niet wil doe ik

is altijd te krijgen.

Vliegen.

jij moet vliegen

zeggen ze tegen mij

maar ik antwoord hen

dat ik niet kan vliegen

ik heb geen vleugels

en hoogtevrees

duw me niet

over de rand.

en toch moet je vliegen

zeggen ze tegen mij

omdat ik zogenaamd

niet weet wat ik mis

maar ik sta op de grond

en weet liever gewoon niet

hoe onmisbaar vliegen is

(alle vogels zijn

het roerend met me

oneens).

Nooit en nooit.

soms is het leven

iemand niet zien

iemand even niet zien

en de zon schijnt

meteen niet meer

 

en het maakt niet uit

of even kort of lang is

(en of bewolking

dikke wolken

of eigenlijk damp is)

als de zon betekent

iemand zien

iemand even zien

schijn dan alleen maar

hou niet meer op

zodat het nooit en nooit

en nooit meer stopt.

 

mussen, veren in de lucht

en muziek, eindeloos

soms wil ik wegrennen

voor alles wat ik voel

(zonder altijd maar

weer uit te moeten leggen

wat ik eigenlijk bedoel)

heel ver, op de vlucht

rennen zo zinloos

soms word ik verdrietig

en toch: hou niet meer op

zodat het nooit en nooit

en nooit meer stopt.

Omhelzen.

mensen die elkaar

omhelzen,

aanraken,

dat is wat ze

zo graag doen

en ervaren

allemaal.

(ze vergeten

wat het uitwerkt

als ze ermee ophouden)

en de eenzaamheid klopt

al op de deur

brengt stilte mee,

gedachten, heimwee

Ternauwernood.

liefde, het zwaard

wat ons ternauwernood

nog net wel doorsteekt.

liefde, datgene wat

ons eerst laat vliegen

neerdonderen

en ons in stukken breekt.

 

(ik wil er niet in geloven

dat is het gewoon

je moet er aan geloven

zeggen ze. maar laat

ze maar praten

ongeloof is mijn verdiende loon

ik verzin wel duisternis

en verstoppertje

ik wil er niet in geloven

laat ze maar praten

ik kan de liefde

alleen maar haten

-wacht. niet waar).

 

liefde maakt ons

alleen maar bang

leert ons wachten

dat duurt niet eeuwig

alleen maar lang

(argwaan, dik en donker

ben erin gestikt

ternauwernood

nog net niet).

 

-

It's just about being afraid.. denk ik. Vroeger zou het over afkeer zijn gegaan.

de zee.

op sommige dagen

is het leven de zee

omringd door golven

vist iedereen - op zoek

naar geluk, de liefde

wie weet waarnaar

de zee neemt alle

dromen altijd weer mee

geloof dat maar.

Illusies in mijn hoofd.

illusies in mijn hoofd

dat alle anderen beter zijn

alle anderen in hun volmaaktheid

ze zijn veel verder gereisd

en inhalen is verboden

 

en ik, ik barst

bijna van jaloezie

daar waar alle anderen zijn

daar ben ik nog niet

 

en ik weet wel wat hoop is

ik weet wat stofwolken zijn

ik weet hoe ver het lopen is

maar ik wil zo graag

beter, volmaakter

als alle anderen zijn

 

illusies in mijn hoofd.

de koning.

de koning is bang in het donker

en toch regeert hij zijn leven lang

en altijd is het nacht

altijd is hij bang

en hij zoekt naar lampen

die eeuwig aangaan

en naar lichten

die niet meer ophouden

die altijd bestaan

naar vlammen die verwarmen

en niet vergaan

(zijn leven lang)

de koning, verstopt onder zijn troon

wacht op betere tijden

maar de nacht laat

hem wachten.

vindt dat zijn verdiende loon.

maar waarom eigenlijk?

Je wereld.

dansende muggen

en een late avondzon

natuurlijk vergaat

je wereld niet

rivier, spoel

maar over mij heen

ik zal aan je denken

dansende muggen

bij de dichtstbijzijnde boom

natuurlijk vergaat

je wereld niet

je wereld vergaat pas

als de muggen

niet dansen

en de zon

niet schijnt

wat je niet wilde weten

staat dan op de muren

geschreven.

Glas.

ik kom uit een wereld

van glas, zei ze

hier regent het altijd

ik weet niet wie ik ben

iedereen weet het, zei ze

ik ben mezelf kwijt

 

ik kom uit een wereld

van glas, zei ze

ik ben incognito

helemaal alleen

 

ik ben het, zei ze

ik. niets blijft verborgen

iedereen kijkt

door haar heen

 

regenbogen zien ze

rotsen, majestueus

en in haar hart

een storm

in een glas water.

Stof.

zoveel rotsen

en heel veel stof

dansend in

het verre licht

van de zon

en liedjes over liefde

die er niet over denkt

om te bestaan

en als het dan al wel

in het zonlicht danst

is het stof

is het te snel vergaan.

desnoods

dansen we als stof

in het zonlicht

als stof liefde is.

Alsof niet.

net doen

alsof niet

maar eigenlijk

natuurlijk wel

 

en geen woorden

want wat als

doen alsof niet

opstijgt naar de wolken

 

en de eerste de beste

voorbijvliegende vogel

hem als een ballon

- op weg naar de zon -

aan een touwtje

doorpikt.

alle illusies

kapotgeprikt en

de vogel in het touwtje

verstrikt?

De koorddanser.

hoog danste hij op zijn koord

de wolken een deken

van bang zijn, vallen

had hij nog nooit gehoord

o wankel leven

en mijn moeder was

zijn dochter en

mijn oma was

zijn vrouw

wankel leven

en voortdurende strijd

blijven dansen lukte maar even

zo danste hij, toen viel hij

door de wolken

en was het touw kwijt

en mijn moeder was

zijn dochter en

mijn oma was

zijn vrouw

toen hij het touw

uit het oog verloor

nam het na enige tijd

tergend langzaam

adembenemend wraak

niemand weet dit

(regels van oorzaak

en van gevolg)

maar touwen doen dat

nog veel te vaak.

-

Sommige dingen zijn zo taboe en niet bespreekbaar. Toch weet ik inmiddels met een béétje kennis van een hoop psychiatrische aandoeningen wat mensen zichzelf aan kunnen doen. Gelukkig begrijp ik dat niet. Bovenstaande is iets uit een heel ver voor mijn tijd verleden, vandaar dat ik er redelijk makkelijk iets over schrijf - wel met enige aarzeling vanwege het taboe.. ik hoop in ieder geval dat het niet te schokkend of confronterend of iets is. (Maar er bestaan wel meer schokkende gedichten natuurlijk).

Degenen.

dit is voor degenen

die vol verachting

naar boven kijken

omdat het alweer regent

en degenen die

nooit hebben geweten

wat verwachten is

en voor degenen

die vol verwachting

naar boven kijken

ooit komt de zon

de zoon

voor degenen die

nooit hebben geweten

wat verachting is

besluiteloosheid.

wolken.

wegvliegen.

en voor wie daar

zo hoog boven onze

hoofden van boom

naar boom slingert

hoe diep vallen is

bijna juni

die onverbiddelijke tijd

(ga niet zo snel alsjeblieft

heb niet zoveel haast)

voert voortdurend strijd

wil als eerste zijn

ontredderd, verbaasd.

en ik weet niet

hoe diep vallen is

en hoe hoog vliegen

ik weet wel hoe vallen voelt

zo is het leven niet bedoeld

(wel. wel, je mag niet liegen)

maar desondanks

ga ik liever niet meer vliegen.

en het grappige is

deze luchtballonnen

bestaan alleen maar in mijn hoofd

toch ben ik bang voor het moment

dat de wind, een kind

een vogel desnoods

me ervan berooft.

Zijn ze vergeten.

soms zijn ze vergeten

wie ze eigenlijk

ook alweer waren

maar hun harteloze

egoïsme, dansend

in hun harten

(als ze die hadden)

vergeten ze nooit

en als de uren verstrijken

en de muren vergaan

willen ze zoveel bereiken

wat eeuwig zal bestaan.

soms zijn ze vergeten

wie ze eigenlijk

ook alweer waren

geen vioolmuziek
maakt dat ongedaan.

Laat ze met rust.

de wind steekt op

neemt de woorden mee

stopt geen moment

blaast ze verder

dan de verste zee

-

loop op golven

de grond is de zee

wil wel praten

maar de wind

nam de woorden mee

-

laat ze met rust

ooit worden ze moe of kwaad

hijgend van uitputting

willen dan alleen nog maar

verder van jou vandaan
waar je nooit bent geweest

waar je nooit naartoe zult gaan.

-

dus verstop je

handen voor je gezicht

blik eindeloos

op de grond gericht

-

en niet een veelheid

van woorden, schoonheid binnenin

maar eindeloze gedachten

wedstrijden die je toch niet wint

zijn de reden

van dit gedicht.

-
convincing myself.

Ver vandaan.

Een duif vertrekt
met stille trom
naar de verre warme zon
terwijl de mieren
naar de maan gaan.

Jij bent ver. Een eindeloze oceaan zonder strand.
Jij bent ver. Een eindeloze zee zonder land.
Jij bent het water, de golf
Ik de zandkorrel,
dichtbij ver
bij jou vandaan.


Een koe vertrekt
zegt ik kom
naar de verre warme zon
terwijl de mieren
naar de maan gaan.

Jij bent ver. Een eindeloze oceaan. Een eindeloze zee.
Jij bent de golven zelf. En ik.
Ik ben een zandkorrel. Je neemt me altijd mee
Overgelaten aan mijn lot
dichtbij ver
bij jou vandaan.

-
Bijna een jaar oud. En allang niet meer in die context van toepassing, gelukkig.

Onbereikbaar.

niemand zo onbereikbaar

hebben ze me verteld

nu ben ik degene

die het ervaart

en ze schudden hun hoofd

had ons toch geloofd

wij zouden je zo prachtig

van al je dromen hebben beroofd

(dat zouden ze met liefde hebben gedaan

ze zouden het hebben gefluisterd

op muren geschreven

en daarna zouden ze

weer naar huis zijn gegaan)

en stilletjes wordt er gefluisterd

over al mijn domheid,

horen, voelen. strijd.

-

Niet exact op mij van toepassing. Voordat iemand dat denkt :).

Telegram.

gedachten als een telegram

ik wil. stop. ik ben. stop. ik kan

waar ben je

en waarom ben ik. stop.

want afstand is geen afstand

een stap voor mij - stop.

duizend voor jou - stop.

(en ik maar denken

dat je niets ziet

ik wil dat je weet - stop

maar tegelijkertijd ook niet).

en daar sta ik

in het midden van nergens

alleen en gestrand. stop.

Ze ziet, ze ziet..

de oude vrouw

die haar bloemen

water geeft

in de regen

doorweekt

groene gieter

iedereen lacht

ze ziet het niet

-

ze ziet ze ziet

wat niemand ziet

wordt achtervolgd -

woestijnen

brandende zon

zandvlakten

veel verdriet

-

ze wordt bespioneerd,

gecommandeerd

- doe dit, doe dat

'ik doe niets verkeerd'

en tijdens al dat water geven

wordt ze zo nat

-

ze ziet ze ziet

wat niemand ziet

en niemand ziet

haar woestijnen

brandende zon

zandvlakten

en verdriet.

-
Omdat ik eens een beetje iets paranoïde-achtigs wilde schrijven.

Soldaatjes.

huiverend in te dunne kleren

een wind, overal doorheen

kilte, schrammen, bezeren

wat kwam, verdween

-

een optocht marcherende soldaatjes

aan touwtjes, marionetten

wat, wanneer - kunnen niet praten

(kunnen het ook niet leren)

geen ruimte, bewegingsvrijheid (wel loftrompetten

flinterdunne beloften, bijna onzichtbaar)

niet voor marcherende soldaatjes

die niet weten wat waar is

niet kunnen kiezen

warmte in hun wind en in hun kou

weten dat er iemand van hen houdt

ze hebben zoveel te verliezen.

Dwalen.

dwalen in het donker

donderbuien in je hoofd

(dit lijkt niet op de morgen

maar wie had dat beloofd?)

-

dan kom je iemand tegen

misschien wordt het warmer

niet langer in de regen
misschien illusies armer

-

maar ook de ander zwerft

nog net wel

en ternauwernood

o hagel, storm

toegeven is verboden

maar soms voel je

dingen in je hart

leegte en echo's
zo reusachtig en enorm

Gedachten.

velden vervuld met verachting
zachtjes deinend in de wind
(kijk achterom, nu, niet later)
meer verachting, wanhoop
bitterheid - stromend als water
alleen maar gedachten.

Niet verder.

ik ga niet verder meer.
woestijnen. zeeën, kilte, zon.
deuren, sleutels, kastelen.
dit is echt de laatste keer
ik. doe. het. niet. meer.
(wil ik wel beloven maar
niemand wil me geloven)
dit. niet. nog. een. keer.
de woestijn, de zee, water
niet verder gaan
kan later.

-
Geïnspireerd op de mier (TT).

Zal ik huilen?

zal ik huilen?

hoog springen

laag springen

liedjes zingen

ronddraaien

duizelig worden

uitgeput neervallen

en huilen?

en niet weten waarom.

Kom maar.

het licht is gedoofd

kaarsjes - vanbinnen

maar niemand

weet wanneer

het gaat beginnen

en ik ren en ren en ren

weg van mezelf

de zon is uit

lampen onder

en de duisternis

lijkt te heersen

op plaatsen waar het licht

zegt ik ben.

kom maar thuis

kom maar heel snel

lampen komen op

en de zon gaat aan

niet wachten

niet stilstaan.

De regenboog.

ik dacht dat ik terugkon

het hele pad, dwars

door weilanden, bossen

rivieren, regenwouden

helemaal terugkon.

ik dacht dat

ik dat wel even zou doen

ik zou snel leren

vliegen, hard rennen

heel hoog springen

(o, dwaas).

ik kan niet terug

alleen verder en verder

dwars door meer weilanden

bossen, rivieren, regenwouden

verder en verder

(en als de regenboog

oplost voordat ik er ben

ga ik nog steeds verder en verder

aangemoedigd door mezelf

op die lange weg die ik ren).

Wie lijkt er op de maan?

wie lijkt er op de maan?

wie kan zo hoog

zo snel naar boven

zomaar zonder

vasthouden

alleen maar stilstaan?

-

ze schrijft

haar leven lang al

en ze is bang

want wie weet

wanneer de ander weet

wat ze niet wil zeggen

en hij applaudiseert (zo mooi,

mooi gezegd, mooi geschreven

goed gedaan)

haalt zijn schouders op

loopt weg en denkt

was het daar maar

bij gebleven

was zij maar
weggegaan

(tijd, blijf stilstaan)

-

wie lijkt er op de maan?

zomaar zonder

vasthouden

alleen maar stilstaan?

Nog lang niet.

het gaat nog lang niet regenen
het wordt nog lang niet koud
fluisteren, fluisteren
zachtjes. want anders.

nevel in de nacht
vuurvliegjes
alleen maar dansen
en de verte
alleen maar onbereikbaar.
de een. een ander
alleen maar nachtmerries

negeer mij
ik besta helemaal niet.
Het gaat nog lang niet regenen.

Wat ik niet wil.

Zal ik blijven
Zal ik weggaan
Zonder fundamenten
Kastelen bouwen
die niet blijven bestaan?

Ik dacht dat ik kon kiezen
Ik besluit wat ik wil
Maar ik besloot niets
Had niets te verliezen
Dacht ik. En nu doe ik
Wat ik niet wil
Laat me niet alleen

Verwachtingen.

Verwachtingen zeggen ze

Jij moet aan de verwachtingen voldoen
Grote rooskleurige verwachtingen
Maar ik ken ze niet
Kan zoveel niet
(Niet opstijgen, vliegen

Zachtjes dalen).

Kan niet aan de verwachtingen voldoen
-

En ik verdrink in een zee
Van verwachting
Alleen maar moe – want hoe
Ik kan niet aan verwachtingen voldoen
- 

Het hart is een onneembare vesting
Heeft zijn redenen – het verstand
Berust in stille vertwijfeling
doet alsof er niets aan de hand is
-

Ik kan niet vliegen
Niet aan de verwachtingen voldoen
Niet verdrinken
Ik wil het ook niet meer
Want iedere keer
Dat ik aan verwachtingen wil voldoen
verlies ik mezelf
een beetje meer
ik ben niet beter
dan ik ben.

Op zijn minst.

Op zijn minst een beetje verdrietig
Een beetje wanhopig
Een zon die niet schijnt
En regen die in de duisternis
Tegen je donkere ramen tikt
Lampen die kapot zijn
En treurmuziek – dansen verboden
Alles in mineur
Iedereen die altijd haast heeft
Torren in de tuin
Mensen gebogen in het zwart
Druk met zichzelf – lachen verboden

Maar waarom is inspiratie

In de verte, zo ver
Wanneer je niet op zijn minst
Een beetje verdrietig
Een beetje wanhopig bent?

-

Ik wil toch weleens weten waarom inspiratie weg is als je gevoel even niet per se meent heel hard om iets te moeten treuren. En nee, ik verlang daar helemaal niet naar. Maar inspiratie.. daar verlang ik wel naar.

Vallen.

misschien is het leven wel vallen

vallen, in de kuil die je zelf gegraven hebt

vallen, als in falling in love

vallen, takken onder je

en degene waarop je stond

breken onder luid geraas
jij die neerstort
vlugger, vlugger, steeds vlugger

de wolken zo volmaakt zo hoog

en jij die eraftuimelt

zachtjes neerstort
vlugger, vlugger, steeds vlugger

in de kuil die de ander gegraven heeft

-
*adapted 16/03.

Wie ben ik?

wie ben ik

dat ik dit doen mag

maar mag ik dit doen

en wie ben ik

-

het is een puzzel

we puzzelen de hele dag

en vinden na veel tijd

een stukje wat past

-

en geen honderdduizend

sterrenhemels, nevels

weerhouden mij

de kou niet, twijfel

-

alles is te kort

en alles duurt te lang

want wie ben ik

dat ik dit doen mag

tussen de regels door

ben ik alleen maar bang

-

en mag ik dit doen

en wie ben ik?

Omdat ik niet ben waar jij bent..

omdat ik niet ben

waar jij bent

omdat de afstand

van de aarde naar de maan

naar de zon en weer terug

nog niet beschrijft

hoe ver

ik niet ben

waar jij bent.

en de enige boodschap

is vergeten - altijd alleen

vergeet het maar

zoveel mooie dingen

zijn helemaal niet waar.

omdat ik niet ben

waar jij bent.

 

-

'Omdat ik niet ben waar jij bent' - de zin -  komt uit 'extreem luid en ongelofelijk dichtbij'.

Het leven.

ik weet wel hoe
het leven gaat

eerst brengt het je

boven - uitzicht

en bewondering

voortdurende

verwondering

-

maar dan al snel

stuiter je langs de trap-

treden naar beneden

-

en eigenlijk wist je dat al wel

want de vorige keer

was nog maar even geleden.

de kapitein.

hij is een kapitein

op een zinkend schip

middenin een oceaan

hij weet niet waar

hij had moeten zijn

maar wel dat hij beter

niet had kunnen gaan

-

en zo reist hij ineens

met de herinnering

van de hel nog in zijn hoofd

vliegensvlug naar de hemel

hij zal vrij zijn
(zoals het allang was beloofd)
verder omhoog
dieper naarbinnen
zijn echte leven
gaat beginnen.

Schoen.

de traptreden af

in een koude kelder

van een hollend hart

-

en maar denken

denken - als ik maar niet

een schoen verlies

dat zou te tastbaar zijn

en oneindig beschamend

de volgende keer

is de schoen te klein

-

en zo verder

de traptreden af

in een koude kelder

van een hollend hart

Ontferm.

bang om alleen te zijn

bang - want alle anderen

zijn zo groot en ik

alleen maar zo klein

en daarom ben ik hier

omdat ik bang ben

sluit mij niet op

(en diep hier binnenin

bedelt het

ontferm - ontferm).

Ruïne.

en toen werd dat hart
onbewoonbaar verklaard
een ruïne is wat rest
smeulende puinhopen

en wolken zweven af en aan
in mistige slierten
langs een bleke maan
afwisselen en reizen, ver
en nooit of te nimmer
komen ze er

een verlaten toren
de roep van de verte
vergeten - een uil
te horen.

lantaarn.

meisjes in het donker

met een lantaarn in hun hand

om hun donker te verlichten

-

echo's in de nacht

tranen in het duister

wie is het die fluistert?

en wie wordt

zo innig verwacht?

-

meisjes worden dichters

de dichters die willen vliegen

-

maar waar is in de kille hoogte

ruimte voor een lantaarn

om hun donker te verlichten?

Water.

wat als waar we wonen
ineens water wordt
we alleen onder luid applaus
prachtig verdrinken
in de diepste diepten
zomaar verzinken?

wat mooi, zeggen de mensen
doe dat nog eens - ach, toe
ze hebben wonderlijke wensen
ze zijn nog lang niet moe

en zo verdrinken we
keer op keer.
al de mensen kijken toe
verveling kennen ze niet meer.

Kuil.

iemand holt voor me uit

met een schop in zijn hand

en waar ik ook heenga

hij rent door het hele land

blaren op zijn handen

hij graaft

-

en ik

ik val gretig in iedere kuil

die hij zojuist gegraven heeft

Mijn gedachten.

morgen staan al mijn gedachten
in een extra dikke avondkrant
(hun hart klopt vol verwachting,
ze worden beroemd).
hun inkt zal zwart zijn
mensen grijnzen onwennig
weten niet wat ze moeten verwachten

en in mijn hoofd zingt een koor
als in een uitgestorven, lege kerk
galmt het in mijn hoofd
dit is genant. genant.
morgen staan al jouw gedachten
in een extra dikke avondkrant.

en ik zal zeggen
dit, dit zijn mijn gedachten
waren mijn gedachten
waren van mij
alleen van mij
(o, wat zullen ze mij verachten,
wat zijn ze trots, wat zijn ze blij)

en morgen, in zware zwarte rijen
hand in hand
staan ze in de avondkrant.

Pijnlijk gedicht.

pijnlijk pijnlijk
- maar als je
vraagt wat dan
zeg ik niets
tot in lengte van jaren
niets. niets.
woestijnen.

want zwijgen is een regel
uitzonderingen, iets krijgen
regels veranderen - niet toegestaan
allemaal niet toegestaan
verboden.

en ergens diep in een koortsig brein
ontspruit de hoop - desondanks.

De muur.

hoge brede muur

vriendelijk, zo zachtaardig

met liefde gebouwd

-

en iedere keer vlogen we

als vogels verder en hoger

maar iedere keer ook

was daar die muur

verhinderde dat we

te ver vlogen

-

zinderende zon

- stralen, stralen,

worden wegen, klimmen

zullen we - vliegen

verbranden.

-

we zullen denken

wat waren wij.

Aan een tafel..

het was een kring

een kring van ingewijden

als paddestoelen in het bos

mag ik er bij, zei ik, alsjeblieft?

ik zal stil zijn - lief

vertelde op verzoek

mijn verhaal

maar dat was niet goed

jij mag er nog niet bij

aldus het select gezelschap

-

en misschien dan ooit

- als bomen omhelzen

de rivier wandelt

de lucht hierbeneden

en onze aarde zo hoog

-

maar misschien toch nooit

- omdat bomen stilstaan

rivieren stromen

de lucht hierboven

en de aarde zo laag
-

en ergens aan een tafel

wordt gegeten

een vijand kijkt toe.

-

Een gevoel van vroeger. Alleen het laatste stukje is nu soms nog van toepassing. Denk ik.

Feit en fictie.

feit en fictie -
is alles alleen maar
aangepraat
- opgepoetst - neergezet
zorgvuldig, bovenop een oude kast
afgestoft - jarenlang bewaard?

en wanneer iets dan besluit
ik ben geen fictie, ik ben echt
zal niet eindigen in hopeloze romances
manen - rivieren - sterren
wat is er dan nog goed aan
meestal is het ronduit slecht

en wanneer iets nogmaals besluit
ik ben geen fictie, ik ben echt
en eindig in romances
manen - rivieren - sterren
zo weinig tijd altijd
en daarom is het nog steeds slecht

Als ik iets doe..

jezelf een schouderklopje geven kan

jezelf uitmaken voor wat dan ook

jezelf voor je hoofd slaan

maar nooit, nooit

kun je met jezelf gooien

jezelf stukgooien

breken tegen een muur

vergeet dat maar

-

en als je iets doet

doe je het goed

(want als je valt

val je hard).

-

jezelf - jezelf- jezelf

schouderklopjes. een knal

allemaal vol vuur

maar nooit gooien

jouw sterrenhemels boven een muur

-

want als je iets doet

doe je het goed

(en als je valt

val je hard).

-

Dat is onherroepelijk

dat is vallen altijd

de wind.

de dingen die ik ooit wilde weten

kwamen op als vloed, stroomden over

en meteen was ik ze weer vergeten

-

en natuurlijk weet ik wel wanneer de wind waait

dat hij hoger en harder vliegt dan ik

(ik mag niet liegen)

en ik weet het wel wanneer hij uit het oosten waait

dat hij hoger en harder vliegt dan ik

(eigenlijk kan ik nog steeds niet vliegen)

-

niemand weet waar de wind vandaan komt

en waar hij heengaat

want als hij uit het oosten komt

en maar af en toe hier waait

waar wordt die wind dan in de tussentijd

zo zorgvuldig bewaard?

Opstaan.

soms denk ik
na alle theorieën
die ik hoor over wie God zou zijn
wil de echte God opstaan?
maar ik was het vergeten
had er niet meer aan gedacht
dat heeft Hij allang gedaan.

-
Eerder gepost op 'On a moonless night'.

Illusies.

zomaar ineens denk ik
dat illusies transparant zijn
dat ze kunnen vliegen
rennen, zweven
maar bovendien doen ze
in het diepe donker
zo heel veel pijn

en ik ben onwaardig
nooit ben ik onwaardig
altijd ben ik koning
en regeer ik
maar nu.

Nu denk ik
dat illusies transparant zijn
dat ze kunnen vliegen
boven mijn onwaardige hoofd
pak ons dan - pak ons dan
grijp ons, vermorzel ons
wij zijn eindeloos ongrijpbaar.

Zandkastelen.

ik weet wel dat ik een leugenaar ben
alleen maar heel diep vanbinnen
desalniettemin een bedrieger
de beste die ik ken

ik bouw mijn kastelen van zand
laat mezelf kronen
maar op dat strand
kun je helemaal niet wonen

en zo spoelt het kasteel in zee
en zo spoelt de leugenaar,
de bedrieger,
met de bruisende golven mee.

Oorzaak en gevolg.

natuurlijk zijn er regels

van oorzaak en gevolg

nooit terug en

nooit ongedaan

wie weet niet

wat vergaan is

-

de hagel op je hoofd - huh

zeg je - maar de hagel bedoelt

er niets mee.

-

en nog altijd zijn er die regels

van oorzaak en gevolg

(onmogelijke omkeerbaarheid, even)

een slak, achteruit langzaam

de tijd, achteruit, te snel

een slang, kronkelt behoedzaam

het getij, terug, een spel

want wie weet niet

wat vergaan is?

-

en weer aankleden en weer uit

en weer rennen en weer staan

en weer vliegen, zingen, luid

en weer wachten

want wie weet niet

wat vergaan is?

-

Dit was mezelf uitleven in vaagheid. Op je eigen blog mag dat. Daarbuiten kijkt iedereen je raar aan, fronst en besluit dat het de moeite niet waard is.