-

maar ik ben verdrietig zeg ik

en dat zeg ik niet alleen

dat voel ik ook (kan het ontploffen

neerregenen, sneeuwen)
-

de pijn is een scheur een opening

maar alle mooie woorden ten spijt

de randen rafelen, het is zo donker

zoveel nacht

-

waarom laat je je dan niet troosten

je lijkt zo alleen je straalt dat zo uit
-

maar dat voel ik ook zeg ik

dichtbij en pijn liggen in elkaars verlengde

dus ik trek me vast terug
(ik krijg haast geen lucht)

laat me met rust. wees stil. zwijg.

niet scheuren, rafelen.
-

en juist daarom doe ik dat dan toch

zeg je.
-
laat me niet alleen.

-
dat doe je dan ook niet.

(ik had mezelf allang in de steek gelaten

als ik jou was).

meer pijn dan ik

ik wil niet alleen gelaten worden

dat je me niet alleen laat
-

laat me dus met rust

wees een vlieg op de muur

een spin in het donker
(aan het einde van de zomer)
-

probeer niet te betekenen

wat ik nodig heb ik straf je af

ik kijk je niet aan nee

niet zo dichtbij

-

verrekte pijn scheur maar

rafel dat wil je toch

meer pijn dan ik

-

laat me met rust
-

ik wil niet met rust

ik wil alleen niet

wat niet is

wat niet is kan ook niet meer komen
-

het is dus dat je het maar even weet

denk vooral aan duiven die kruimels pikken

op het station graffiti de klok die net te vroeg

naar de volgende minuut springt te laat zijn
-

mineur zo treurig
-

je kunt wel wandelen en kijken, dansen desnoods
bladeren in de lucht zon op je gezicht natregenen
heel dichtbij zo hoopvol zijn liefde hier
proberen smeken op je knieën
-

zoveel alsjeblieft schrijf me blijf

ontkennen dat wat niet is ook niet kan komen
tot je erbij neervalt golven over je hoofd

Ik wil niets liever.

hier zijn we dan degenen die rouwen om wat is geweest

maar niet meer is en om wat er nooit zal zijn (misschien)
-

doe het licht uit steeds een beetje meer
-

kijk dan naar me en zie mijn ongemakkelijk bestaan

kijk dus maar niet naar me (er is zoveel meer te zien)

kijk de bomen de bloemen moet je die niet redden

de dieren de wereld
-

en ik. stipje. druppel.
-

ik zei toch dat je niet moest kijken

waarom doe je dat dan toch

-
(ik wil niets liever)

wie we zijn

wie we zijn
-

ik weet zoveel

oerwouden en water

ondoordringbaarheid

leegte o vul mij
-

kom maar zeg ik leg je hoofd maar

op mijn schouder ik zal je omarmen

maar ik wil niet zeg je je hart heeft

zoveel nodig wat ik niet kan geven

in ieder geval in je hoofd

-

wie zijn we

waar zijn we gebleven
-

oerwouden en water

waar ben je
-

we waren te lang niet verdwaald

de vos en de jongen II.

soms denk ik dingen die niet waar zijn.

zonsondergangen en heel dichtbij
jou zijn - jarenlang, eeuwig

ik denk over dansen op muziek

waar iedereen van moet huilen

-

maar dan word ik streng en zeg ik

lees, kijk dit heeft niets met zonsondergangen

te maken en al helemaal niet met dichtbij

er is geen muziek nodig om te huilen

laten we dansen - kijk dat zijn wij

-

misschien heb je me wel nooit

echt tam gemaakt

misschien waren het mijn gedachten

magische gedachten

maar alleen maar gedachten

de vos en de jongen

misschien ben ik de vos

en jij de jongen

die me tam hebt gemaakt

(niet dat ik wild was)

laten onze wegen scheiden

zeg je (al zul je dat nooit zeggen

maar ik stel het me zo voor)

het had toch echt veel minder

pijn gedaan als ik minder

naar mijn hart had geluisterd.

het klopt dat dat uit een boek komt*.

-
* De kleine prins, Antoine de Saint-Exupéry

dichtbij

luister eens naar mij - zeg je

je wilt zo graag zo veel te

dichtbij ja ik heb je liever
wat meer daar (en ik

zal knikken omdat ik het

dan toch begrepen heb)

-

en dus stap ik ren ik

dans ik naar achteren

er is muziek er is altijd

muziek en wat huil ik

nog nooit heb ik zo
-

nog nooit heb ik zo

duidelijk geweten waar

ik wil zijn
-

(waarom ben ik altijd

zo ver weg en zo bang

voor dichtbij

behalve als jij

zo ver weg wilt
dan wil ik

zo dichtbij (jou)

waarom)

groot genoeg

we gaan het moeilijk maken

zeg je niet maar denk je

en ik lees die gedachte

en denk er maar vast over na
-

het lijkt zo simpel

laten we de deur sluiten

de ramen dichtdoen

proppen in de kieren
-

maar ik ben geen huis

en als ik dat wel ben

zijn er altijd de kieren

te klein voor muizen
-

maar precies groot genoeg

voor de mier die ik je laat zijn

verboden toegang

de dingen blijven zoals ze zijn

de zwaartekracht de zon
(o ja vooralsnog in ieder geval)

en zo blijf jij verblijf ik in afwachting van wat je

nooit zult zeggen dat weet ik toch wel

-

zo dom
-

ik moet wegrennen een diep donker

bos in en niet meer terugkomen

verboden toegang in dat bos voor jou
-

maar als je dan bij het hek staat

opgelucht en wanhopig, allebei

hoor je mijn gedachten
-

ergens in de verte

denk ik dan nog steeds aan jou

af en toe denk ik

af en toe denk ik dat ik explodeer

omdat ik je zo mooi vind en ik zo

trots op je ben en omdat ik ook

weet dat ik dat dus niet tegen je

zal zeggen dus dan explodeer

ik maar gewoon net niet

-
wijs me dan de weg van

voor het buskruit de weg

naar de tijd voor jou

de tijd waarin ik koud was

en niet zo licht ontvlambaar
-
als je dat zou willen doen

Alleen

als je niet belooft
dat je me niet alleen laat

laat ik mezelf alleen
-

ik zal twijfelen over nog één

keer echt heel duidelijk

of een meer geleidelijke

weg van langzaam steeds

verder verder verder
-

ik zal twijfelen
en je dichtbij me houden

door aan je te denken

-

wat doe ik je aan

ik dwing mezelf de pijn te voelen

kijk eens naar het lege landschap

we hebben alle bomen vast gekapt

niets zal hier meer groeien
en ik draai het mes nog wat dieper

ik dwing mezelf en daar gaat mijn hart

weer veel te hard tekeer

huilen? laat me niet lachen ik heb

nu toch besloten dat ik echt

niet meer
-

en daar komt de twijfel

altijd door de kieren van de ramen

als de deuren dicht zijn
-

niet doen zeg ik laat me niet

want anders wordt het landschap

groter leger eenzamer
-

en daar komt de twijfel

ik maak hem aan het lachen