Alles gaat voorbij.

dan moet je om een hoekje kunnen kijken
zeiden ze vroeger. dat kan niet.
je kunt zoveel zien,
maar om een hoekje kijken kan niet.
onmogelijk en
alles gaat voorbij.

een moment in een café
alleen maar muziek, we zingen mee
hand in hand, met elkaar - voor altijd
zeiden ze vroeger. dat kan niet.
onmogelijk en
alles gaat voorbij.

sneeuw smelt altijd weer
regen tikt telkens neer
zon schijnt keer op keer

dan moet je om een hoekje kunnen kijken
zeiden ze vroeger. dat kan niet.
je kunt zoveel zien,
maar om een hoekje kijken kan niet.
onmogelijk en
alles gaat voorbij.

-
Oudje.

Wie?

Wie heeft van het riviertje
een oceaan gemaakt?
En wie veranderde de zandbak
in een levensgrote woestijn?
-
Ik dacht dat ik voortaan
vooraan zou staan
Maar ik had beter moeten weten
vooraan word je vergeten
sta je uiteindelijk achteraan.

de zeeman.

dronken danst de zeeman

de zeewals op zijn dek

totdat een storm

met hem meewalst

dan breekt hij zijn nek

-

de zee en de storm

weten niet wat treuren is

wat tranen zijn

en bovendien

kennen ze geen pijn

-

en zo samen walsen ze verder

over harten, gebroken harten heen

ze wisten het niet

nu dansen zij alleen.

Dan ik had verwacht.

ik droomde dat ik kon vliegen

met witte wollen vleugels

- en liedjes zong in de lucht

-

en dromen werden druppels

werden regen in de nacht

striemden op straat

vielen op koude mensen neer

op oude mensen

weer. telkens weer.

-

en dromen werden druppels

werden tranen op mijn wang

vielen op straat

striemden in koude harten neer

in oude harten

weer. telkens weer.

het duurt allemaal zo lang.

-

ik droomde dat ik kon vliegen

met witte wollen vleugels

- en liedjes zong in de lucht

ik droomde dat ik kon vliegen

-

toen droomde ik over veren

veel veren. vleugels.

loslaten. en neerstorten.

wat allemaal zachter klonk

dan ik had verwacht.

-

dan ik had verwacht.

de nachtvogel

stijg op, nachtvogel

vlieg in het kille licht

je maan is dichterbij

dan je denkt

-

laat een cello je begeleiden

de wind verlaat je niet

je vleugels vliegen ver

-

vlieg over je verre weiden

zelfs wanneer je niets ziet

is je maan er

-

stijg op, nachtvogel

vlieg in het kille licht

je gaat niet dood

je maan is dichterbij

dan je denkt

De engel.

ik zal engel zijn
dacht de man
zijn grijze haar
lichtte op in de wind
zo graag willen
doet zoveel pijn
als iets niet kan
geen bezwaar
zweven op de wind

de wind waaide
haar bittere kou
zo zou zij zingen
haar hele leven lang

en niemand wist
waar hij vandaan kwam
en waar hij heenging
en waar hij was ontstaan
en hoe hij weer
in ijzige stilte
zou vergaan

de wind waaide
haar bittere kou
zo zou zij zingen
haar hele leven lang

ik zal engel zijn
dacht de man
zijn grijze haar
lichtte op in de wind
ik zal genadig zijn
dacht de wind
tilde hem op
hij woog niet meer
dan een kind.

-
Een bewerking van een gedichtje uit 2008. Is wel heel erg anders geworden, maar soms mag dat :).

De slaapster.

Diep sliep de slaapster
in het grote groene bos
ze droomde drie jaar lang

waarin ze wellicht danste
zweefde over wolken
scheerde langs sterren
dacht dat ze
wel vliegen kon
langs de stralen klimmen kon
regelrecht naar die grote zon

en nu
wie de prins was weet ze niet
of ze hem ooit zal zien,
achternarennen en dansen
weet ze niet
ze weet alleen
dat ze de dingen ziet

wakker worden, niet meer dromen
was het beste
wat de slaapster in het bos
was overkomen.

-
Ik houd van sprookjes. Vooral van Doornroosje. En al helemaal sinds ik 'Brieven aan Doornroosje' van TT heb gelezen. En het briljante is dat soms slaapsters echt wakker worden. Jaren doen ze hun best. Ik moet wakker worden. En wel direct. Mijn droom zou een nachtmerrie worden als ik bleef slapen. Natuurlijk niet. Als je wakker wilt worden lukt dat meestal niet. Maar dan, ineens, uit het niets. Donderslag bij heldere hemel. En eigenlijk is dat soms heel, heel erg goed :).