bijna juni
die onverbiddelijke tijd
(ga niet zo snel alsjeblieft
heb niet zoveel haast)
voert voortdurend strijd
wil als eerste zijn
ontredderd, verbaasd.
en ik weet niet
hoe diep vallen is
en hoe hoog vliegen
ik weet wel hoe vallen voelt
zo is het leven niet bedoeld
(wel. wel, je mag niet liegen)
maar desondanks
ga ik liever niet meer vliegen.
en het grappige is
deze luchtballonnen
bestaan alleen maar in mijn hoofd
toch ben ik bang voor het moment
dat de wind, een kind
een vogel desnoods
me ervan berooft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten