ik kijk een ander aan fictieve ander
en zeg zullen we huilen samen de ander zegt
nee er is geen reden en ik wijs en overtuig (dat probeer ik) dat blauw
wit rood en gaten in harten en breuken en aardbevingen in de grondvesten van
ons bestaan en angst als een vuist om je hart wat toch nog klopt echt
maar er klopt zoveel niet meer de ander
haalt de schouders op er is geen ruimte
meer in zijn hoofd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten